เปิดบ้านใหม่...กระท่อมสายลม
สร้างบ้านใหม่...หัวใจ...กระชุ่มกระชวย
ได้อยู่บ้านสวยสวย...แม้ไม่รวย...ก็สุขใจ
ยิ่งมีใครสักคน...คนที่ใจ...อยากชิดใกล้
...คงไม่มีสุขใด...จะสุขไป...มากกว่านี้...
14 มิถุนายน 2552
สร้างบ้านใหม่...หัวใจ...กระชุ่มกระชวย
ได้อยู่บ้านสวยสวย...แม้ไม่รวย...ก็สุขใจ
ยิ่งมีใครสักคน...คนที่ใจ...อยากชิดใกล้
...คงไม่มีสุขใด...จะสุขไป...มากกว่านี้...
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
4 ความคิดเห็น:
เห็นกระท่อมน้อยกลางไพร
พร่างพฤกษ์พงไกลใจถวิล
รื่นร่มลมโชยมาโรยริน
อวลกลิ่นอักษราพฤกษาพรรณ
จึงเจ้าจิ้งหรีดน้อยกลอยใจ
โดดดึ๋งเข้าไปดีไหมนั่น
อยากดื่มน้ำค้างกระจ่างจันทร์
มีไหมสักขันพอปันใจ
แล้วจะคอยเฝ้าออมถนอมเสียง
เริงร่ำจำเรียงอยู่เพียงใกล้
ย่ำค่ำกรีดปีกริกร้องไป
กลบเสียงเรไรน่ารำคาญ
กล่อมกระท่อมกลางดงจงเพลินฝัน
อาบไล้จวงจันทร์สันต์สนาน
จบเช้าขานขับจงหลับนาน
จวบรวีวารบันดาลอรุณ
แล้วจะหลบไปไขอักษร
ขีดเขียนโคลงกลอนอันอ่อนอุ่น
เข่นโขกโขลกนิยายอยู่ยุกยุน
หยุกหยุนเยิ่นย้วยแยบยับยาน
แล้วจะกลับมาเมื่อย่ำค่ำ
ร่ายร่ำเริงกล่อมกระท่อมหวาน
จะกลับมาใหม่ไปไม่นาน
จบกานท์เจ้าจิ้งหรีดโดด..ดึ๋ง..ดึ๋ง..ดึ๋ง..
ชอบ..ชอบ..ก็อปด้วยได้เปล่า?
ค่ำแล้วสวัสดิ์ทั่น
สดับความเคลื่อนไหวนิยายท่านก็ให้ยินดีนัก เขียนได้สักวันละห้าหกหน้าเป็นสุดยอดปรารถุนา ข้าพเจ้ามุ่งหวังกระทำให้ได้เป็นนิสัย คลำหามานานก็ยังไม่พบกุญแจที่จะเปิดประตูคล่องเขียนอย่างใจต้องการสักที
หลังจากนั่งเอาขาก่ายหน้าผากเพ่งจอจนตาลาย (คงจะคนละท่ากะทั่น) สงสัยว่าเรื่องตอนที่กำลังจะเขียนไม่ชัดเจนในหัว และเนื้อหาไม่เร้าใจให้ปั่นตัวหนังสือออกมา ข้าพเจ้าจึงนั่งจด ๆ จ้อง ๆ ปล่อยตัวละครคุยกันแล้วก็ลบ คุยแล้วก็ลบอยู่อย่างนั้น (เห็นทางแก้อยู่รำไรหลังนั่งบื้อมาหลายวัน)
ทุกข์ทรมานได้รับหลายวันมานี้เป็นบทเรียนสาหัสเอาการอยู่
บางครั้งข้าพเจ้ารู้สึกว่าเรื่องที่กำลังเขียนเป็นปลักเลนหลุมตมชนิดหนึ่ง หากไม่ทำตัวเป็นเจ้าทุยลงไปเกลือกกลิ้งจนโคลนห่อตัวแล้ว ไม่มีทางเลยที่จะเขียนออกมาได้ดังใจหวัง
เดินทางมาถึงวันนี้ ข้าพเจ้าปะเรื่องชวนสะดุ้งใจ
เพราะความที่ยังไม่พบวิธีเขียนตนถนัด ข้าพเจ้าย้ายสำนวนไปเรื่อยเป็นปั๊กเป้าเล่นลม ลำพังแค่คิดเขียนเรื่องก็เกินแรงละอ่อนน้อยจะรับมือ ยังหาเหาใส่กบาลด้วยเรื่องที่เป็นสำเนียงเฉพาะ กว่าจะกลับเข้าอารมณ์เรื่อง อารมณ์ภาษาตะละที จ้องจอจนตาแทบเป็นกุ้งยิง
คิดถึงคนที่เขียนสำนองเดียว (เอ่อ..สำเนียงบวกทำนองน่ะทั่น)ท่านจอมยุทธ์โก้วเขียนแต่กำลังภายใน กี่ร้อยเรื่องก็สำนวนเดียว ตัวอักษรท่านจึงบรรลุระดับปลิดบุปผาซัดใบไม้กระทั่งมีดบินแทบทะลุออกจะหน้ากระดาษ อกาธาเขียนปัวโรลื่นไหลอยู่มือจวบวันล่องหนหายตัวไปจากพื้นพิภพ
มือดี ๆ ท่านมีแนวเขียนของท่าน มีภาษาท่าน ที่เหลือก็เพียงประเลงนาฏอักษรไป
มือเลวชั้นหางแถวเยี่ยงผู้น้อยนี่สิ ไม่รู้วันใดจะบรรลุหนทางตนสักที เข้าใจดีว่าช่วงเวลาเหล่านี้ เหล่าท่านผู้เยี่ยมยุทธ์ย่อมต้องผ่านมาบ้าง แต่ที่ข้าพเจ้าสะดุ้ง ก็คือ..ชักสงกาว่านิสัยอัปมงคลโรคอิชั่งขี้เบื่อนี่สิเป็นเหตุ
นั่งเขียนกำลังภายในอยู่ดี ๆ ชักเบื่อ อยากเขียนสำนวนไทยย้อนยุคขึ้นมา ท่านลองใช้หัวแม่โป้งคิดดู หากข้าพเจ้าเขียนแต่กำลังภายใน เขียนไปหลาย ๆ เรื่องมันก็ต้องเก่งจนได้ล่ะนา แต่นี่ทะลึ่งเบื่อ ไม่อยากเขียนแระ! ทักษะกำลังภายในก็เป๊กอยู่ที่เดิม หันไปเขียนแนวอื่น เขียนวนเวียนไปเรื่อย สุดท้ายท่าจะไม่ได้ความสักเรื่อง
น่าสะดุ้งไหมทั่น!?
คารวะ
ป.ล. เห็นธีมแล้วชอบใจนักหนา แบ็คกราวด์นวลตา ลดพื้นที่ขาวลงเฉพาะข้อความ ทั้งยังเปิดเร็วทันใจ หากสองกระท่อมหน้าตาคล้าย ๆ ปลูกใกล้ ๆ กันจะดีไหมทั่น?
ป.ล.๒ หากท่านจะทำ Recent Posts & Recent Comments ให้ท่านเอา Feed Add. ด้านบ้านบน (Pasts Rss และ Comments Rss) ใส่ใน Rss Widget เป็นอันเรียบร้อย
ราตรีสวัสดิ์ขะรับ
อ้อ..ช่วยเอากรองออกให้ด้วยขอรับ
ค่ำคืนสวัสดิ์ทั่น
ก่อนโต๋เต๋มาถึงกระท่อมน้อยกลอยใจแวะดูบอร์ดหนอนระหว่างทาง (ขอบคุณวอแจ้งที่ขนำ หากโพสท์ระหว่างสัปดาห์รบกวนหน่อยนะทั่น)
เรื่องเบาสมองประมาณนี้พวกเราเอาอยู่ขอรับ เราเดินทางพ้นหลักกิโลอักษรนี้มาแล้ว เขียนอย่างไรก็ผ่านสบายมือ เขียนไปได้เรื่อย ๆ เล่าไปเรื่อย ๆ (จบให้เจ๋งละกัลล์ ไม่งั้นคนอ่านมีฮอลล์ เพราะอุตส่าห์ติดตามอ่านมา)
ข้าพเจ้ากำลังอ่อนอกอ่อนใจกับขนำน้อยคอยรักเต็มที ใช้เวลาเน็ตของเดือนนี้หมดไปแล้วกับนั่งจัดการ หวังได้ขนำที่สบายตา สหายไปใครมาสบายอ่านสะดวกเขียน แต่แล้วก็ยังมีปัญหา ที่ร้ายคือฝั่งข้าพเจ้าไม่มีปัญหาอะไรนี่สิ (ขนาดตัวอักษรก็ปกติ) ทำให้ตรวจสอบยากเย็น
วันพรุ่งหลังเสร็จธุระปะปังแล้วจะจัดการอีกที หากยังไม่สิ้นปัญหา ข้าพเจ้าก็จะใช้อีกแอคเคาท์รู้แล้วรู้แรดไป
ท่านอาจสงกาว่าข้าพเจ้าไยวุ่นอยู่กับหน้าตาบล็อก พินาศเวลาเปล่าโดยใช่เหตุ
ขนำน้อยเป็นบ้านอักขระข้าพเจ้าน่ะขะรับ ข้าพเจ้านั่งเขียนหนังสือในขนำ โดยเปิดหน้าบล็อกขึ้นมาแล้วเปิดโน้ตแพดวางทับตรงข้อความ จากนั้นก็นั่งเขียนหนังสือไป บางครั้งคิดอะไรไม่ออกก็โผล่ดูหน้าขนำทีดูว่ามีท่านหรือสหายท่านใดแวะผ่านมาบ้างหรือเปล่า แทบทุกตัวอักษรล้วนเขียนในขนำทำอย่างนี้จนติดนิสัย
จึงพยายามหาสีพื้นที่นวลตา บางครั้งเขียนติด ๆ ขัด ๆ ก็หาเรื่องเปลี่ยนหน้าตาขนำทีเผื่อบรรยากาศใหม่ ๆ จะช่วยความคิดลื่นไหลได้บ้าง ช่วงที่เขียนกำลังภายใน เกิดหมดไฟ ตอนนั้นยังคิดจัดขนำเป็นค่ายสำนักยุทธภพ แต่ WP จัดไม่ได้ หากเป็น Blogger ขนำอาจพังไปตั้งแต่ตอนนั้นแล้ว
เห็นตัวอักษรท่านร่ายเรียงต่อเนื่องมาเยี่ยงนี้ก็ให้ยินดี ข้าพเจ้าเชื่อว่าตัวอักษรเหมือนดวงดาวบนฟ้าที่หมุนรอบตัวเองและส่งแรงดึงดูดถึงกัน ยามตัวอักษรท่านหมุนไป เจ้าตัวอักษรฝั่งข้าพเจ้าก็ยุกยิกพยายามขยับไปข้างหน้า (ทั้งที่มันเคลื่อนไปชนกำแพงจนไม่รู้หันไปทางไหนนี่แหละ)
ยังพยายามต่อไปขอรับ..พยายามเดินหน้าต่อไป
ราตรีสวัสดิ์ขะรับ
แสดงความคิดเห็น